من باز هم تنها میشم

من خیلی خوشحالم از اینکه دوستام دارن ازدواج میکنند و همسری پیدا میکنند. اما از اون طرف من دارم برای همیشه یا حداقل دو یا سه سالی از دستشون میدم.. ازدواج کردن م یا گ رو میتونستم تحمل کنم ولی فروزان رو نه! برای من فروزان تنها رفیقی بود که علاقه و سلیقه های مشترک زیادی داشتیم و هر دوتامون به برنامه نویسی و مباحث جدید علاقه داشتیم... هر موقع به این فکر میکنم که قراره تا چند وقت دیگه ، دیگه نتونم باهاش حتی یک ساعت پشت سر هم صحبت کنم واقعا اشکم درمیاد!

اصلا نمیفهمم چرا من حقم این همه تنهاییه! درسته خدا رو شکر خونواده مو دارم ولی یکیو میخوام دغدغه هاش با من مشترک باشه.. نظرم در مورد همسر هم خب کسیه که حداقلش چند پله از من جلوتر باشه! درسته من قابلیت جهت دادن به زندگی خودم و یک شخص دیگه رو دارم، ولی به ازای هر حرص و هر حرفی که میخورم ی تار موهام سفید میشه! من دارم نهایت تلاشمو برای سرپا نگه داشتن خودم میکنم ولی خیلی سخت میگذره بهم